آنچه که امروزه به عنوان «جشن طلاق» در برخی گروه‌های اجتماعی در حال رواج است، شاید در نگاه اول موضوعی کاملا ناهمخوان با آموزه‌های دینی ارزیابی شود، اما حقیقت آن است که از دو دیدگاه می‌توان به این موضوع نگریست که از یک نگاه، چنین جشنی با آنچه اسلام به دنبال آن است در تضاد بوده، اما از نگاه دیگر نه تنها هیچ ناهمخوانی با تعالیم دینی ندارد، بلکه در قرآن و سنت بدان تاکید هم شده است. 

بر این اساس، این جشن را در دو بخش مختلف مورد بررسی قرار خواهیم داد.

دیدگاه اول: جشن طلاقی که مورد پذیرش نیست.

می‌دانیم که طلاق و جدایی زن و شوهر اگرچه به دلایلی در فقه و حقوق اسلامی مورد پذیرش قرار گرفته است، اما همواره به عنوان آخرین راه حل توصیه می‌شود و تاکید شده است که ناپسندترین حلال در پیشگاه خدا همین جدایی‌ها و از هم پاشیدگی خانواده‌ها است. 

اکنون اگر هر رفتار و رویکردی در جامعه اسلامی رواج یابد که قبح طلاق را از بین برده، و جدایی را که اکنون موضوعی ناپسند در جامعه دینی است، انتخابی پسندیده وانمود کند و نابودی یک زندگی مشترک را نه به عنوان آخرین راه، بلکه به عنوان اولین و ساده‌ترین راه حل معرفی نماید، بدیهی است که چنین نتیجه‌ای مخالف با روح آموزه‌های اسلامی، که بر استحکام خانواده‌ها تاکید دارد، خواهد بود. 

افزون بر این، اگر برگزاری چنین جشن‌هایی همراه با فخرفروشی، چشم و هم‌چشمی، رفتارهای حرام، کپی‌ برداری از فرهنگ‌های غیر دینی و… باشد، ناهمخوانی آن با تعالیم دینی واضح و آشکارتر خواهد شد. 

به هر حال نباید این فرهنگ در جامعه رواج یابد که طلاق امری عادی بوده و حتی می‌توان قبل از آنکه زوجین اولین سالگرد ازدواج خود را گرامی دارند، از هم جدا شده و در پی آن، جشن و شادمانی به راه بیاندازند!

دیدگاه دوم: جشن طلاقی که برگزاری آن ارزشمند است.

در زندگی اجتماعی به هر حال و به هر دلیل، واقعه تلخ طلاق رخ می‌دهد و در مواردی هم گریزی از آن نیست. رخداد تلخ طلاق گاه حواشی و پیامدهای تلخ‌تری را نیز به دنبال دارد، مانند: 

1. سرگردانی و آشفتگی خاطر فرزندانی که پدر و مادر را دیگر جدا از هم می‌بینند و نمی‌دانند که باید طرفدار و در کنار کدامشان باشند و نیز نگرانی والدین زن و شوهری که از هم جدا شده‌اند تا جایی که در بسیاری از موارد، زندگی عادی آنان نیز بعد از چنین طلاقی دچار اختلال می‌شود. 

2. دشمنی و کدورت بین اعضای خانواده و نیز دوستان و آشنایان دو طرف که شاید بسیاری از آنها نه تنها هیچ نقشی در این اختلاف و جدایی نداشتند، بلکه صادقانه نهایت تلاش خود را برای جلوگیری از طلاق انجام دادند. 

3. درگیر شدن با محاکم دادرسی جهت حل و فصل مشکلات مالی، حضانت فرزندان و… که برخی از آنها شاید سال‌های سال به طول انجامد. 

4. پایین آمدن شانس تشکیل زندگی جدید و موفق برای هر کدام از زوجین به ویژه برای بانوان. 

همان‌گونه که مشاهده نمودید پیامدهای تلخ بعد از طلاق، گاه تلخ‌تر از خود آن می‌باشد. اما اکنون چاره چیست؟! 

بیان شد که اسلام، طلاق را پذیرفته اما به عنوان آخرین راه حل و ناپسندترین حلالی که آن هم به معنای اعلان جنگ بین زوجین نیست! 

زن و شوهری که از هم جدا شده‌اند دشمن هم نیستند، بلکه تنها آنان نتوانسته‌اند یک زندگی موفق مشترک را ادامه دهند. آنان می‌توانند در آینده و بعد از طلاق، البته با رعایت موازین مرتبط با روابط محرم و نامحرم، شریک کاری و یا تجاری هم باشند، در یک کاروان مسافرتی و یا در یک مهمانی مشترک حضور یابند، در مناسبت‌ها به هم هدیه دهند، ابراز محبت مشترک به فرزندان خویش داشته باشند، در بیماری‌ها از حال هم باخبر شده و در گرفتاری‌های سنگین به یاری هم بشتابند و…! 

اگرچه رعایت موارد فوق برای یک زوج جدا شده از هم، کمی آرمانی و دست نیافتنی به نظر می‌رسد، اما باید گفت که هرچه تقوای یک مسلمان بیشتر باشد حقوق طرف مقابل را بیشتر محترم داشته و به دشمنی‌ها دامن نخواهد زد.